Uratować od zapomnienia - Szkoła Podstawowa

Po trudach sylwestrowo-noworocznej podróży, o której zapewne niedługo napisze Fafik, odbyłem jeszcze jedną podróż, tym razem w przeszłość, odwiedzając moją Szkołę Podstawową.

Nową szkołę wybudowano tuż przy moim bloku, razem z placem zabaw (ostatnio o nim pisałem).

Stara znajdowała się w sąsiedniej wsi, jakieś pięć kilometrów malowniczej drogi wśród lasów i pól.

Rano dowoził nas ówczesny gimbus, czyli zadaszona przyczepa zahaczona do ciągnika ;D
Natomiast wracało się o własnych siłach.
Teraz tą samą drogę, tylko w drugą stronę pokonują dzieciaki z tej wsi.
Jesienią po drodze szło się na grzyby, a gdy padał deszcz zaliczałem wszystkie możliwe kałuże, zimą największą frajdą było tarzanie się w zaspach,

a na wiosnę rwałem naręcza bzów i innego zielska.

Na schodach niewielkiej, ceglanej szkoły, uwieczniano wszelkie ważne wydarzenia w życiu ucznia:
ślubowanie pierwszoklasistów,

zakończenie edukacji w stopniu podstawowym.

W klasach było około 10-20 dzieci każdego rocznika i tylko raz pod koniec mojej edukacji zdarzyło się, że trzeba było otworzyć dwie równoległe klasy ;-)

Sale ogrzewane były piecami kaflowymi, a wychodki (WC) znajdowały się na zewnątrz budynku.
Z jednej strony dziewczyny, z drugiej chłopaki, a między nimi ściana z sękatych desek ;-)

Zimą w męskiej szczalni, na zbiorowym, kamiennym pisuarze-rynnie, powstawały mleczno-żółte nacieki i stalaktyty z zamarzniętego moczu ;D

Tuż przy szkole znajdował się niewielki sklepik GS,

a z drugiej skup mleka, w którym czasami sępiło się o ten nektar.

W sali gimnastycznej oprócz normalnych zajęć z W-F,

odbywały się zbiorowe imprezy, takie jak apele pierwszomajowe

lub bale karnawałowe.

W sąsiedztwie był "kompeks" boisk, bieżnia (na poniższym zdjęciu bieżnia jest tam gdzie ludzkie ślady z prawej, a boisko to ta pustka po lewej) i górka, która zimą roiła się od dzieciaków na sankach,

a hen za nią w lesie, płynęła rzeka Wda, w której topiliśmy marzannę lub w starszych klasach chodziło się tam wagarować.

Jakieś pół kilometra od szkoły, w drewnianej przybudówce prywatnego domu, odbywały się katechezy.

Pamiętam jak w pewien słoneczny, zimowy dzień wyszliśmy z księdzem na świeże powietrze i beztrosko rzucaliśmy się śnieżkami. W pewnym momencie, katecheta zupełnie niechcący zarobił śnieżką w twarz, w związku z czym rzucający również zaliczył plaskacza, tym razem z ręki ;-)
Czar zabawy prysnął jak bańka mydlana.

Obecnie szkołę i salę gimnastyczną zaadaptowano na mieszkania.
Gdy byłem wczoraj robić zdjęcia, w pewnym momencie z budynku wyszła kobieta, niby schody zamiatać.
Gdy przechodziłem obok, rzuciła wrogo:
- A co Pan tak ten dom kameruje?
Uśmiechnąłem się pod nosem i odrzekłem:
- Z sentymentu.